Ο Τσίπρας θέλει «στα αστέρια γήπεδο»...

Τον Τσίπρα τον ψήφισα κι εγώ όπως πολλοί άλλοι την πρώτη φορά. Όταν κάποιοι έφτασαν στο σημείο να φοβούνται πως θα γίνει κάτι σαν Φιντέλ Κάστρο της Μεσογείου και τελικά αποδείχθηκε πως η μόνη σχέση που είχε με τον ηγέτης τη κουβανικής επανάστασης ήταν η παρουσία στην κηδεία του.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Από τη στιγμή που έγινε γνωστό πως ο πρωθυπουργός εμπλέκεται στην όλη υπόθεση ήρθε και η δυσπιστία που σχετίζεται όχι με τις προθέσεις του, αλλά με τη δυνατότητά του να τηρεί τις υποσχέσεις του.

Με τόσο βεβαρημένο ιστορικό, δεν είναι παράλογο να κρατά κανείς τις επιφυλάξεις και τις αποστάσεις του. Δεν είναι μόνο όσα τραγελαφικά ακολούθησαν τη νίκη τους στις εκλογές ή την επικράτηση του «όχι» στο δημοψήφισμα που τον καθιστούν αναξιόπιστο. Είναι και η ίδια η φύση του πολιτικού φορέα του οποίου προΐσταται που αφήνουν μικρότερο χώρο στην αισιοδοξία για θετική έκβαση.

Πέρα από τη γνωστή ιστορία και τη στάση των μελών του ΣΥΡΙΖΑ στην περίπτωση του Βοτανικού των κορμοράνων, το παράδειγμα του γηπέδου της ΑΕΚ είναι και πιο πρόσφατο και πιο ενδεικτικό. Η κυβέρνηση (του ΣΥΡΙΖΑ) λέει ναι, η Περιφέρεια (του ΣΥΡΙΖΑ) συναινεί και χρηματοδοτεί, αλλά ο Δήμος Νέας Φιλαδέλφειας (του ΣΥΡΙΖΑ) έχει βάλει ό,τι φρένο μπορεί για να μην γίνει.

Σημασία εδώ δεν έχει στο πού βρίσκεται το δίκαιο και αν ο καθένας ορθώς ή όχι διατηρεί μία συγκεκριμένη στάση. Σημασία έχει το να διαπιστώσει κανείς την απόσταση που χωρίζει τις εξαγγελίες από την πράξη.

Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να πήρε αυτήν την πρωτοβουλία για οποιονδήποτε λόγο. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως πάμε σε εκλογές κι επιχειρεί με αυτόν τον τρόπο να δελεάσει ή να εγκλωβίσει ψηφοφόρους στην… ανάγκη της επανεκλογής, πρέπει να είναι αδιάφορο για τον κόσμο της ομάδας. Εκείνο τον κόσμο που τραγουδά στις εξέδρες πως θέλει στα αστέρια γήπεδο, αλλά είδε περισσότερο ή λιγότερο εύκολα υλοποιήσιμες λύσεις να μένουν στα σχέδια. Στο Γουδή, στον Ελαιώνα, στο Ελληνικό, στο ΟΑΚΑ, στον Βοτανικό.

Προφανώς ο επίσημος Παναθηναϊκός (που χωρίζεται σε ΠΑΕ, ΚΑΕ, Ερασιτέχνη) θα κοιτάξει να προασπίσει τα συμφέροντά του, αντιλαμβανόμενος ότι ένα έργο που μπορεί να πλησιάσει σε κόστος τα 50 εκατ. ευρώ δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί τέτοιες μέρες με κανέναν άλλον τρόπο πέρα της αυτοχρηματοδότησης. Παραχωρώντας δηλαδή στον κατασκευαστή τη διαχείριση των εσόδων, όπως συμβαίνει με τα διόδια στις εθνικές οδούς.

Οικονομικά μιλώντας, άλλη λύση δεν υφίσταται από τη στιγμή που η πραγματικότητα δεν επιτρέπει δανεισμό. Το πώς και για πόσα χρόνια θα συμβεί αυτό μένει να διευκρινιστεί. Αν δηλαδή θα παραχωρηθούν δικαιώματα χρήσης, έσοδα από εισιτήρια ή τηλεοπτικά συμβόλαια. Αυτή η κατάσταση θα είναι προσωρινή, το γήπεδο όμως θα είναι μόνιμο και η ύπαρξη μιας σύγχρονης στέγης, σε συνδυασμό με ουσιαστική επιστροφή της ομάδας στον ευρωπαϊκό χάρτη, αποτελούν τους μόνους τρόπους με τους οποίους ο Παναθηναϊκός θα μπορέσει να ανακτήσει την αίγλη, τη δυναμική του και τη θέση του μεταξύ των μεγάλων.

Προφανώς μετά από τόση κοροϊδία, ο κόσμος παραμένει επιφυλακτικός και καλά κάνει. Μέχρι να δει να συμβαίνουν πράγματα, οφείλει να σταθεί πίσω από τα λόγια του Τάκη Μπαλτάκου. Να περιφρουρήσει τη Λεωφόρο και να σταθεί και ο ίδιος μαζί με τη διοίκηση εμπόδιο ώστε να μην πειραχτεί ούτε τσιμεντόλιθος από το Απόστολος Νικολαΐδης μέχρι να γίνει η πρώτη σέντρα στο νέο γήπεδο.

Κι επειδή μιλάμε για ΣΥΡΙΖΑ που για την αξιοπιστία του ενδοιασμοί υπάρχουν, καλύτερα θα ήταν να περιμένουμε πρώτα να σφυρίξει και ο διαιτητής την λήξη του πρώτου αγώνα που θα φιλοξενηθεί εκεί πριν στείλουμε μπουλντόζες απέναντι από την ΓΑΔΑ. Το σχετικά πρόσφατο φιάσκο με τις τηλεοπτικές άδειες αποδεικνύει πως καμιά φορά πρέπει να περιμένεις λιγάκι περισσότερο πριν πεις πως οτιδήποτε είναι τελειωμένη υπόθεση.

Το γεγονός πως το συγκεκριμένο σχέδιο υφαίνεται εδώ και δύο μήνες χωρίς να βγει κάτι προς τα έξω, δείχνει πως έχει υπάρξει μια πολύ σοβαρή προεργασία. Ίσως πιο σοβαρή από ποτέ άλλοτε. Στην πορεία, όμως θα κριθούν τα πάντα και οι πάντες. Ο κόσμος αρχίζει να τους «μετράει» ήδη.